Македонија, таква каква што е денес, или поточно од она што остана од неа денес, разорена и опоганета од полуписмени креатури и нарцисоидни месии, во која владее општ хаос, какофонија и конфузија, во која неконтролираните емоции и интелектуални ограничености произведуваат секаков вид насилство, и во која наместо дијалог и слушање на аргументите на другиот, владее култура на кавга, на сеопшта омраза, на примитивни обвинувања и навреди, каде е секој против секого, тешко е да се мисли поинaку, надвор од традиционалите самодоволни догми и биполарни поделби.
Македонците, гледајќи на тој свој девастиран простор од преспектива на жаба, се препелкаат во сопствената голема канта за ѓубре во која што ја претворија државата и вистински и метафорично, и веруваат инаетчиски тврдоглаво, дека за излегување од тој маѓепсан круг на очајот постојат само две можности. И во таа нивна црно-бела матрица, нема избор. Или си за таканаречените социјал-демократи кои одамна не се тоа, кои својата неукост и немоќ ги бранат со излитената фраза, „Aј па сега Грујо да го вратиме назад“, или си за криминалците од националистичката ВМРО-ДПМНЕ, кои се закануваат со „Македоња вечна“, и „Мајка ќе им расплачеме на комуњарите“. А за тоа време албанските националисти собрани околу ДУИ, Алијансата за не знам што или БЕСА, сите вљубеници во каљишњиков демократија, седнати од страна гледаат сеир, и самозадоволно тријат дланки, и чекаат да ѝ го зададат последниот удар на државата во која ги имаат сите човекови права.
Меѓутоа, Македонците мора конечно да се ослободат од својот страв и да почнат да работат на себе. Тие мора да разберат дека излез од самосоздадениот пекол има. Избор за поинаква демократска правна и навистина граѓанска Македонија има. Многупати тие поинакви можности биле посочувани во минатото. За жал, уплашените, неспособните, полуписмените и суетни властодржци и нивните трабанти, и од СДСМ и од ВМРО-ДПМНЕ и од албанските националстички партии, кои не трпат никој ништо од страна да им каже, а со цел да го заштитат своето криминално владеење, одбиваат да ги направат вистинските реформи за спас на државата и во корист на граѓаните. А исплашените, злоупотребени, неуки, плиткоумни и мрзливи граѓани чекаат милост од страна и некој друг да се избори за нивните права и за нивната држава. Тие не само што не знаат како, туку немаат ни волја да сторат нешто за себе. И така скоро цели триесет години, тие се жртви не само на неуките и неискусни политичарчиња почетници, кои постојано се учат на работно место, туку и на сопствените заблуди, на својата индолентност и самоомраза. Луѓе без волја и карактер.
А моите Американци овде велат: каде што има волја, има и начин.
Затоа, за повторувачите, уште еднаш едно согледување од пред само десетина месеци. Да не одиме понатаму во скорешната историја на македoнската нечесносст, неписменост и аутизам, во која има безброј вакви примери.
