Таман кога стана возбудливо, Sинго, Стевчо Ј. (?) или Мујо разбојникот, „малостопанственик“ и гробниот произведувач на мртви души од Шутка, Амди Бајрам, преговара со мојата влада, заборавајќи дека во вистинска смисла држава значи одговорност, а под одговорност се подразбира и казна за сторените дела. Штабот, пак, на мојот премиер и неговата имагинарна држава, колку што гледам, мудро молчи, малку му е непријатно, а сепак, не е во ред да се одбие „честа“, знаете дека на подарен коњ во заби не му се гледа, па дури и кога коњот го носи својот незгоден прекар… Ја разбирам оваа маркетингшка меланхолија на екипата што овој гест го смисли, ама некако би ми било многу по драго кога манифестацијата на меланхолија би создала малку по сериозни сојузништва и на некои малку по сериозни „случаеви“.
Гушкање мечка
Се разбира, ова е приказна пред сè за (јавниот) јазик, затоа што во него е содржано сè што треба да знаете за секој актер на јавната сцена, кој самозадоволно ви се нуди за преведувач и „спасител“: прифаќање и коптирање или, пак, одбивање и дистанцирање од одредени дискурзивни практики е најверодостоен и најпрецизен начин за (само)позиционирање на „сцената“, како и најубедлива можна „порака“ кон луѓето што сакате да ги привлечете – како и оние, богами, кои сакате да ги одбиете од себе. Во таа смисла и Зоран Заев прифати да ја гушне мечката прибирајќи го Амди Бајрам (заедно со целиот негов багаж од „троглодитската јазична култура“ која најшармантно евоцира спомени од сите најшармантни места во груевистичката реторика, проткаени низ музејскиот фундус на фашистички и болшевички јазични пракси), а со тоа испрати до сите недвосмислена порака: не постои таква извитопереност и извештаченост од „патриотскиот дискурс“ што нема да го прифатам и коптирам во мојот „систем“ и чија поддршка добро ќе ми дојде во мојата борба за тронот!
Хм, зарем нели овој шуплив „макијавелизам“ досега му го припишувавме на некој друг? О, да. Ама овде не се работи за макијавелизмот – и тоа е она најстрашното! – туку за искрени убедувања: никогаш Заев не видел во „говорот на омраза“ сериозен проблем? Човекот се однесува како многу работи да ги преспал во изминативе десетина години, велам „како да ги преспал“, а не беше за така, сведочевме сите, па сега претпоставувам дека знае и многу повеќе од Амдибајрамовото наци-тртлање низ годините или, пак, станува збор за тоа дека сепак „братски“ се солидаризира со еден од најодвратните потфати, претпоставувајќи дека се работи за „заокружување на најранливите етнички подрачја“. Ако вие мислите дека јас Амди Бајрам го правам некаков фактор во македонската политиката, тогаш мора да ме сметате за наивен, ама не се работи за тоа, туку станува збор за тоа дека Амди Бајрам и неговата партија израсна на идејно-етничкиот „поткултурен геноцид“ во земјата Македонија.
Амди-„сите ќе ми го попуштите“-Бајрам е изразито „луциден“ политички мислител, кој се вклучи во нов сојуз со денешната влада затоа што е „нов“ Ром, ама исто така е „Македонец и струмичанец“ (?), а тоа е и „македонскиот национален интерес“, што би значело дека сите нови патриотски сили треба да застанат под ист бајрак; забораваме дека бевме протерани од сите медиуми како антимакедонски битанги, дека А1 беше телевизија на која работат комуњари и луѓе што си го мразат својот народ, па така за нив важни се само „антимакедонските секти и организации“ кои дојдоа под „фирмата“ граѓанска опција, само за да ја растураат Македонија: „сте заболајле, длугали“?
Оваа количина и „квалитет“ на „појавните“ јазични „лаботи“, кои обично излегуваат на уста и не излегуваат за еден ден, и во еден здив, мене ми се покажува дека станува збор за чист безобразлук! Не се тоа, меѓутоа, одмавнува Заев со неговата рака, објаснувајќи ми низ неговата „златна ракавица“ дека претерувам, објаснувајќи ми дека се работи за „умерен национализам“, а со тоа ми докажува, всушност, дека проблемот се наоѓа на друго место. Ако денес Зоран Заев ми одговори на оваа колумна: „Тие кои се истакнаа во земјава детектирајќи говор на омраза и самите често произведуваа говор на омраза. Па дури и оние што се сметаат себеси за ‘независни’ и оние што пишуваат во независни весници“.
Новиот Тарзан
Сакам да кажам, можеби премиерот Заев смета дека „говорот на омраза“ е ништо друго освен „непосредност во говорот“, карактеристично за македонскиот јазик. Е сега, кога некој на тоа би возвратил дека Заев зборува глупости и со тоа се наоѓа под секое морално и интелектуално ниво, што уште ни докажува земајќи го Стевчо, Амди, Sинго (?), очигледно дека човекот изгубил секакво чувство за срам, па сега ве прашувам, дали тоа значи дека јас ќе бидам обвинет за „непосредност во говорот“, објаснувајќи на ваков начин, а притоа велејќи ми дека тоа е карактеристично за нашиот македонски јазик!? А?! И токму тука лежи „кваката“ на денешната приказна за јазикот како приказна за реалноста: овој вид за приграбување на фашистичкиот дискурс се обидува – од „највисоко место во државата“! – отворена легитимација на тоталитарните јазички пракси, пропуштајќи ги низ ублажувачки раствор на „умерен и легалистички“ парапатриотизам; вниманието, пак, се одвлекува така што со прст се покажува на „другата страна“, што дополнително објаснува пуритански манир присобран од интернатот на 20 век – „јазикот на омраза“ треба да знаете дека остро реагира кога наспроти себе има фашисоиден дискурс!
Ова нè потсетува на совршената вековна „култура во одбрана на сторителите“, во која, да речеме, силуваната секогаш е „виновна“ за она што ѝ се случило: носеше кратко здолниште, се смешкаше заводливо, одеше самa низ шумата, а не беше Црвенкапа… Сторителот, имено, „беше предизвикан“. Инаку е душа од човек. Вистински домаќин…
Го одбрав „јазикот“ низ кој ќе му дадам легитимитет, што значи Зоран Заев ја одбра својата страна на светот. На тој начин, тој сруши едни мостови и изгради други: уништувајќи ги преостанатите врски на една страна од „големиот светонадзорен раскол“, тој ги сруши и останатите сомнежи, резерви и препреки на „другата страна“ (од сите фракции на „стариот режим“ до дисперзираните воено-пљачкашки поткултури), кои сега ги имаат сите мотиви на светот да му посакаат на Заев „welcome to the jungle“. А таму се знае какви се логиките: кој најсилно ќе вресне, тој ќе стане новиот Тарзан.
„Слободен печат“
