Ако амнестијата за крвавиот напад врз Собранието и обидот за државен удар е цена за помирувањето и за уставните измени што ќе нѐ одведат со чекори од седум милји подалеку од мрачната неизвесност, тогаш можеби и треба да се размисли. Но, само за момент. Откако ќе се размисли, макар и кратко, ќе се дојде до заклучокот дека, како и да се погледне, цената, сепак, е превисока.
Тоа само навидум може да изгледа дека е добро за Македонија. Во суштина, таквата „трговија“ носи зло. И дека нема да нѐ приближи до современите светски текови, интеграции, прогрес… Зошто?
Мрачниот култ
Нападот го смислуваат и планираат луѓе чија основна и единствена (!) задача е заштита на законот, редот и поредокот во земјата. Тоа се луѓе што знаат што е закон и што правеле кога решиле да убиваат и да извршат државен удар. Својата должност ја газат под нозете и ја заменуваат со невидено злосторничко и крволочно дејствување против фундаментите на државата и против животот на пратеници. Вистински разбојници од најдолен вид со постапки својствени за мрачни култови.
За такви не смее да има амнестија. За никого не смее да се дозволи амнестија. Тие ликови треба да заминат во историјата како срам за една клика што не носи ништо добро за едно општество. Тоа се истите ликови кои ќе останат да го шират злото и омразата со криминал и насилство. Тие нема да останат мирни додека не го истераат своето.
Амнестија за амнестија? Не!
Тие ликови се припадници на истото злосторничко здружение што ништо не направија за да се истера на виделина одговорноста и на Али Ахмети во конфликтот во 2001 година. Не, напротив, таа клика го употреби парламентот таа постапка да се закопа со гласањето за „автентичното толкување“ на Охридскиот договор во 2011 година.
Значи, бесмислен и неодржлив е и премолчаниот аргумент дека, ако е амнестиран врвот на УЧК-ите, редно е една таква амнестија да има и за македонските „терористи“ (со и без наводници) собрани околу најпознатиот бегалец од законот, диктаторчето Груевски (Der kleine Diktator). Тоа е бандата што го истапка патот на неказнивоста и најжестокиот погром на цивилизациските вредности во нашата заедничка земја.
За нив, едноставно, не може да има амнестија. Како што не може да има амнестија ни за сите случаи што ги отвори и ги води Специјалното јавно обвинителство.
Ослободување во замена за докази и сведоштва
Ослободување од вината за учество во нападот на Собранието, делумно или целосно, може да има. Тоа веќе може да биде предмет на трговија, што е искуство од истражната и судската пракса.
Во замена за информации, докази и сведоштва што ќе водат до главните инспиратори, нарачатели и организатори, тие може да бидат третирани поблаго, бидејќи ѝ помагаат на правдата. Нивните побуди се неважни, секако дека сакаат да си ја спасат кожичката. Во Шутка не се сите ќелии „Хашки соби“.
Ова особено важи ако тие, покрај сведочењето, покажат и искрено покајување и се извинат. Како „вратарот“ Мукоски, на пример. Јавноста виде како убаво си „пропеа“ и Нинџа и му даде нов тек на судењето. Постојат и низа други такви соработки со правдата. За нив може да се обезбеди и поинаков третман, повторно, соодветно на судската пракса. Значи, како и да го наречат тоа, не е и не треба да биде амнестија.
И, најважно од сѐ, помирувањето на кое повика премиерот Заев не е ни смее никако да биде поврзано со правдата за загрозувањето на државата и поредокот. Тоа е процес на кој одамна требаше да му се даде приоритет. Помирувањето е дел од општествените напори земјата да се интегрира внатрешно, да биде вистинско општество, едно за сите подеднакво, а не збирштина од племиња и банди што се мразат меѓусебно. Едно такво општество не може да се изгради ако во темелите е вградена амнестија за злосторници. Сигурен сум дека тоа не е замислата. Уште посигурен сум дека никој од нас не смее да дозволи таквата замисла и план да се оствари, бидејќи тоа е контаминација што води кон пропаст.
