Остана само тој.
Нема Орбан што може да го прибере.
Отиде во Јордан, но заборави да остане.
Сопругата се фрустрирала од линијата на Ранија и рекла: Хорхе, свитхарт, да си бегаме Македонија!
Едно време помислив дека може да избега во Бразил.
Има таму свој човек.
Ивица.
Но, кое племе би примило таква кретенчуга!?
Во Амазонија!?
Не можам да се сетам!
Дури и Боцевски да станал поглавица!
Исти курац!
Од друга страна, каква смисла има неговото постоење во Македонија. Шекеринска го заеба и му ги дочека гумите, Бучковски му ги набави деловите за тенковите за сите светски војни што ќе ги води Македонија…
Добро, ќе речете, можеби може да дочека некоја пратка паштети со поминат рок, но дали за таа работа човек мора да биде претседател на државата.
И дали државата мора да биде вакво срање.
Врховен командант.
Како комедијантски тоа звучи.
Мене ми делува тажно.
И бесмислено.
Можеше да амнестира некои луѓе.
Но, некои веќе не се тука.
Додека да го напише актот, Сашо може да се обеси на „хермес“ краватата за кваката во собата која не е хашка.
Орце може да се ебе самиот себе во собата која е хашка.
И што!?
Чафкоф може да му се посере на главата.
Елизабета ја помилува животот.
Нема потреба од него.
Можеби може да се убие.
Да грицне ампула со цијанкалиум.
Да си сипе врел зејтин во увото додека спие.
Да се задави од калинка.
Цела калинка.
Розова топка што ќе си ја заглави во гркланот.
Што друго може да направи претседателот на Републиката пред да стане Северна!?
Да седне на калинка и да си ја начука во шупакот!?
Ништо!
Целата зградурина на чиј врв седеше десет години се урива кат по кат, бавно, агонично, смртоносно.
И тој пропаѓа во таа урнатина.
Мислам дека знае.
И тоа ме радува.
Затоа што нема да умре туку така.
Испорачана му е доволна доза на свест за умирачката.
Скот.
За смртта на Македонија се одговара.
За смртта на луѓето во Македонија се одговара.
За обидот да се убие идејата за Македонија се одговара.
За тужбата против Тричковски се одговара.
Затоа што љубовта ја разбрал како навреда и закана.
Што значи дека не е во состојба да разбере ништо!
„Луѓето имаат природно право да се качат на Водно и да го обесат на првиот лустер. Да го наденат на некое александриско копје и да го фиксираат во мозаикот на Чемерски. Покрај глупавите здрвености на неговите гардисти. Да го мумифицираат во позата на Лудакот од Паљурци. Да го наредат покрај некоја тараба како мало смешно Чаушесче и да го стрелаат. Без Маја. Молам. Тој не е политички противник, тој е медицински феномен во служба на една злосторничка политиката. Тој е лудак кој го забива својот нож во гумениот чамец на македонските бродоломници. Пред европската Лампедуза. Тој е смртта во изборот меѓу себе и животот. Тој не е политички избор. Тој е манијак што ја злоупотребува нашата пристојност.
Тој е ВМРО-ДПМНЕ, ВМРО-ДПМНЕ е тој.“
Будала!
Неговата резиденција би можела да биде добар хотел.
Со мали дотерувања – со шест ѕвездички.
Сопругата би можела да работи на рецепција.
А тој би можел да биде помошен кадар во кујната.
Лупач на компири, да речеме.
Се радувам на неговата немоќ
Не на судбината.
Тој е идиот што заслужуваше повеќе
Милост од животот.
Мајку му ебам скотска!
Злосторничкото здружување што единаесет години ја силуваше Македонија е погодено во срцето.
ВМРО-ДПМНЕ е мртво.
И ВМРО е мртво.
Фала богу!
Тој е жив!
И тоа е добро!
За човеколикиот што избега пред некој ден напишав:
Не ми е до бегството. Ниту до азилот. Ниту до диктатурата. До мене ми е како член на заедницата која цела деценија го држеше на врвот. И до него: мало шаткасто чудовиште по кое никој не би се свртел да не е да го закачи со својот чаплински чекор. Мора да се оженил со зговорници. Ќе дојдеме Никола, не се секирај, никогаш нема да те оставиме да бидеш сам. Никој, ниту Орбан, ниту Свети Иштван, можат да не спречат да те гушнеме и да те бакнеме уште еднаш. Ние ќе умреме, но бакнежот на смртта ќе го чуваме за тебе.
Со самото бегство тој плати еден дел од цената на своите злодела. Другиот дел ќе го плати кога ќе го вратат. Тој е симбол на политичката декапитација на злосторничкото здружување ВМРО-ДПМНЕ, економската декапитација е во тек.
Тоа се импресивни резултати. Еден на илјада души веруваше дека вака ќе се разгради империјата на фамилијата. Резултати што беа можни со политичката волја, визијата, храброста и чесноста на премиерот Заев. И на неговата влада. Со стручниот самопрегор на екипата на Специјалното јавно обвинителство и со дел од судството кое реши да се врати во нормала. И, фала богу, со помош на меѓународната заедница.
Знам дека ќе има и разочарани.
Можеби ќе има и такви кои ќе му се извинат на Заев.
И ќе бараат прошка.
Сите пучеви се мртви, сите пучисти се живи. И тоа е добро. Ене им го претседателот. Нека се качат и нека го прашаат: претседателе, за ова ли се боревме!?
