Налет сите пари што ги испокрадоа и провизиите што ги наплатија, а патиштата не ги направија! Дваес’ пет милиони евра многу да не се, а, Миле? На сето тоа што беше украдено и грабнато, сега за сега, без изгледи да биде вратено, имаме и анекси да се „завршат“ патиштата. Од истите компании! По ѓаволите и со патиштата! Овие народи балкански се научени да плаќаат тројно повеќе за тројно помалку.
Ако патувате низ Македонија, до прекрасниот Охрид, низ улиците по градовите и на други патишта низ земјата, ќе ги видите… Ако ги видите. Изморени, претопени во правливиот предел на градежните работи, слаби и изгладнети, во парталава облека, поцрнети од сонцето, остарени пред време – градежни работници. Ги држат знаменцата со неодредена боја, едното треба да е црвено, другото зелено и сигнализираат. Од автопат – една лента. Некаде семафор, некаде цел човек пропушта возила. И така со години. Небаре пирамидата на Кеопс се гради со лажички за кафе.
Навистина, да тргнеме сѐ на страна. И долгите години, поточно, децении што им требаат на властите да организираат и нарачаат изградба на патиштата и улиците или нивни поправки; и вртоглавите суми што не ѝ личат на една сиромашна земја во вечна транзиција; и големите провизии што ги наплаќаат од добитниците на тендерите за кои никогаш не успеаја да ја убедат јавноста дека се барем приближно чисти; и ужасно лошиот квалитет, па за кратко време или веднаш се потребни сериозни поправки и преправки, со утнати траси, тенок слој асфалт и што уште не; и лошата, па и никаквата сигнализација… На страна сето тоа.
Да заборавиме, за миг, и тоа дека тоа се наши пари, што тие ги земале за да завршат работа, а не да ни го загорчуваат животот со генерации. Наши пари, што можеме да ги побараме назад, исто како во продавница што можеме да го сториме тоа, ако не сме задоволни од услугата или производот. Да заборавиме, за миг, на сето тоа. Се работи за луѓето…
Најскапоцен е човекот, неговиот живот и достоинството. Нема ништо достоинствено во кражбата, но нема нешто подолно од тоа да се понижуваат и изгладнуваат луѓето.
Работниците ги експлоатираат до крајни граници, ги измачуваат со ужасни услови за работа, а нивното здравје и безбедност висат на конец со секоја минута помината на градежните локации. Односот кон нив е понижувачки, а месечниот надомест е мизерен. Работниците се ставени во таква позиција што се дури и среќни што ја имаат таа работа, бидејќи со таа цркавица ги хранат своите семејства.
Дека им е жал на газдите, знам дека не им е жал. Исто така, знаеме дека не им е страв од законот со кој се штитат работничките права (пристоен надомест, социјално, пензиско, здравствено, заштита на работно место итн.). Знаеме дека големите газди на овие компании, странски и домашни, се чувствуваат како бесмртни богови, седнати на богата гозба со политичките моќници.
Но! Зарем не им е срам цел свет да ги гледа нивните работници такви, како сеништа од средниот век? Зарем не можат да одвојат еден милион евра повеќе за да ги нахранат и да ги наградат за трудот што го вложуваат деноноќно на патиштата кои ТИЕ не ги градат како што се очекува? Еден милион за нив е како сто денари за обичниот човек во Македонија.
Имаат стотици милиони, „даруваат“ десетици милиони за провизии, па нека одвојат половина милионче од својот профит и половина од алчните тендер-власти и нека им дадат работна облека, пауза со добро јадење и пристојна, барем малку попристојна плата. Тогаш ќе бидат вистински газди! Вака се само крвопијци, било да се од Кина, Грција или Македонија, а милионите што ги печалат толку нечесно ги прават само уште погрди и недостоинствени. Срам и арам да им е!
