Степенот на недоверба е одамна на највисоко, најзагрижувачко ниво. Не само што никој никому – и во ништо – не верува, туку ретко може да се најде некој што не се сомнева сам во себе. Колкумина од оние што за велигденскиве празници држеа проповеди и пишуваа трактати за верата навистина веруваат во Господ, а колку, пак, им веруваа оние што ги слушаа?
Каква, од кого и колкава доверба може да ужива судството по сè што се слушна за врските помеѓу политичарите и судиите, по изречените казни, по невините осудени, по нарачаните пресуди, лустрации…?
Постои ли некој што има доверба во здравството, во способноста на лекарите и во исправноста на лековите, некој што верува дека добил точна дијагноза и соодветна терапија?
Верува ли некој дека образованието ќе ги научи децата на вистински вредности, ќе им даде знаење, а не диплома, ќе ги оспособи за иднината што ги очекува?
Да не зборуваме за недовербата во парламентот, во власта, во опозицијата, во полицијата, црквата, медиумите, банките, партиите, клубовите, статистиките, семејството, соседите, пријателите, сведоците, другар(к)ите… и за штетите што доаѓаат како логични последици.
Од друга страна, тоа пак сè уште не значи дека треба да изгубиме секаква верба во сè. Зашто и тука, како во сè друго, има исклучоци. Имено, токму во ваква критична состојба на општа недоверба што владее во општеството, Владата вечерва ќе биде единствената институција на која ќе ѝ биде изгласана доверба!? А дека така ќе заврши парламентарната седница веруваат и оние што ја поднесоа интерпелацијата. Значи, исто како и опозицијата и довербата во Владата може да се врати на голема врата. Иако Муковски не ја потпишал интерпелацијата.
