Ајде за момент да ги баталиме рекетариве и „злоупотребените“ и малку да се посветиме на летната шема. Ќе ви раскажам една вистинска анегдота за виолинистот Стефан Миленковиќ, кој деновиве повторно гостува во Охрид и раскажува за своето воодушевување од нашиот бисерен град.
Пред многу години, кога Миленковиќ сѐ уште бил чудо од дете, а Охрид чудо на УНЕСКО, младиот виолинист настапил на Охридско лето, во црквата „Света Софија“. По извонредниот настап, дел од домаќините и од гостите, заедно со малиот Стефан, седнале во истоимениот ресторан кај Пендота на вечера и дружење.
Заседнале така луѓето и дружењето се оддолжило во прекрасната охридска ноќ. Тогаш некој побарал Стефан да засвири на својата виолина. Инспириран од настапот и од вниманието со кое бил опкружен, Миленковиќ решава да засвири, а звуците на неговата виолина прават вистинска магија, од која сите се маѓепсани.
Сите освен еден…
Одненадеж, во кафеаната влегува локалниот позорникар и строго прашува:
– Каква е оваа врева после полноќ?! Музиката веднаш да престане!
Сите гледаат збунето, а Стефан, занесен во својата виолина, свири ли свири…
– Слушаш ли ти бе, веднаш престани со свирење! – наредува полицаецот.
Домаќините веднаш стануваат како попарени и се обидуваат да му објаснат на органот дека ова не е обична музика, дека тоа е Стефан Миленковиќ, виолинист од светски глас и дека со својата музика чудото од дете им оддава почест на своите домаќини.
– Не ме интересира, законот си е закон и важи за сите. Ајде ти, веднаш престани! – заповеда позорникарот.
Малиот Стефан го гледа зачудено, со ококорени очи. Веројатно никогаш вакво нешто не му се случило. Тој поглед органот го сфаќа како провокација.
– Престани бе, престани! Абе глејте го, во очи ме гледа и не престанвит!
Не се сеќавам точно како завршил инцидентот. Веројатно некако се смирила работата. Ме радува што сега, после толку многу години, Миленковиќ е воодушевен од Охрид. И ако се сеќава на онаа епизода, сигурно се смее од срце.
Тоа е нашиот бисер на УНЕСКО. Да го парафразирам поетот, да се носи Охрид во срцето е како да се носи камен во бубрег.
