Органското производство за нас е и начин на живот

Цветанка и Горан Колеви, се брачна двојка од Кавадарци. Таа е несудена професорка по македонски јазик и реализирана поетеса, а тој – агроном. Двајцата се занимаваат со производство на органски мед и се органски производители на наут, уров и просо. Тие се активни членови на здружението на производители на органска храна „Биовита“ од Кавадарци, а со големо задоволство зборуваат за тоа што го работат, за волшебната наутлија, и за својата љубов кон природата и традицијата.

932

Горан Колев е од земјоделско семејство кое се занимавало и со пчеларство, а Цветанка е градско дете, од Прилеп. По мажењето со Горан пред 19 години, се прилагодила на начинот на живот на своето ново семејство, и не само што се прилагодила туку заедно отишле и чекор понапред или како што самата сака да каже – истовремено и чекор назад, односно, почнале да ѝ се враќаат на традицијата. Од 19 години во брак, веќе 15 се занимаваат со органско пчеларство и се сертифицирани органски производители на наут, уров и просо.

„За да добиеш сертификат како органски производител на земјоделски производи, треба да исполниш одредени услови, пред сѐ, да го напуштиш конвенционалниот начин на обработка на земјоделските култури и да ги прифатиш стандардите и нормите кои се законски пропишани во Република Македонија. Ние како земјоделски производители имаме земја која е земена од државата под концесија и таа земја е со органски сертифкат повеќе од 12 години. Се наоѓа на висорамнината Витачево, на патот кон Кожуф, кадешто е земјата богата со селен, па и овчото сирење од трите овчарски фарми што постојат таму, анализата покажала дека има високо присуство на селен. Ние на таа земја одгледуваме наут, уров и просо. Сите три култури се безглутенски и се на некој начин враќање кон традицијата која постоела кај нас во минатото за одгледување на овие култури кои, за жал, подоцна ги имало сѐ помалку.

Дека порано се садел наут зборува и приказната која сум ја слушнала од повеќе постари луѓе, а секогаш гласи отприлика вака: За време на младотурската револузија, за време на Тиквешкото востание, но и за време на многу други превирања, баба ми секогаш имаше торба со слануток (наут) обесена зад врата и три кози врзани една за друга. Секогаш кога во градот ќе имаше некоја ујдурма, узбуна или зулум, баба ми го земаше торбето, не земаше нас децата, и козите, и одевме да се скриеме во колибата на ритчето Љубаш. Торбето со слануток ни беше единствената храна. Навечер го киснеше во лимено тенџерче, а утрото го јадевме. Секој ден јадевме по една рака за да стаса за што повеќе денови.

Прочитајте го целиот текст на порталот „Арт кујна“.

Преземањето на оваа содржина или на делови од неа без непосреден договор со редакцијата на Плусинфо значи експлицитно прифаќање на условите за преземање, кои се објавени тука.




loading...