Оние што сакаат да читаат – тие што сѐ уште не го достигнале нивото на директорот на Агенцијата за млади и спорт – може за велигденскиве празници да го препрочитаат поглавјето Големиот инквизитор во романот „Браќа Карамазови“ на Достоевски. Ем ќе се освежат од бескрајните, мачни и аматерски попувања на тема воскресение, ем ќе се потсетат на исконските причини за ова што ни се случува сега. Не само нам и не само овде.
Станува збор за слободата, поточно за парадоксот на слободата, проблем што со децении ги опседнува не само либералите и диктаторите. Дали луѓето чезнат да се потчинат на некој авторитет и дали масите се многу позадоволни од власт која не толерира ништо друго, освен самата себе, како што мислеле диктаторите? – се некои од прашањата што се и што ќе останат отворени.
Големиот инквизитор му објаснува на Исус дека луѓето не можат да ја поднесат слободата – способноста да управуваат со своите животи според слободните начела – што тој им ја подарил. И дека не им треба слобода, туку леб и сигурност.
Ноам Чомски смета дека Големиот инквизитор јасно покажува дека постои верување дека слободата е опасна и дека на луѓето им треба подреденост, мистерија и авторитет и дека тие во одреден мера и сами го посакуваат тоа. „Тоa е многу лукаво фабрикување на прифаќањето. Тоа е сквернавење на Христос, зашто тој сакал да ги ослободи луѓето од тие ограничувања“, пишува големиот либерал и борец против моќниците (политиките на САД, пред сè).
Дали навистина сме непоправливо слаби и подли, дали ни е нужно потребно некој да нѐ води заради наше добро (тоа е тоа фабрикување) и дали воскреснувањето, повторното доаѓање на Исус само ќе ни пречи и ќе ни донесе несреќа, како што вели проценката на Големиот Инквизитор?
