Низ сета комплексност на човековото битие, познато е дека се профилираат и следниве два типови луѓе: пчели и муви. Ако на ѓубриштето изникнал цвет, тогаш пчелата го пронаоѓа и црпи само од цветот, без да обрнува внимание на сметот. Сосема спротивно, човекот мува, на ливадата со распослано цвеќе, го бара и се лепи само за изметот. Со овие индикативни зборови на современиот старец, преподобниот Пајсиј Светогорец, несомнено се илустрира еден од постоечките начини на восприемање и интерпретирање на севкупната човекова егзистенција. На пример, непобитен факт е дека се случува да врне дожд. Но, толкувањето на дождот е различно. Еден човек се помрачува затоа што дождот му ја уништува фризурата. Друг човек, пак, на истиот дожд, го издигнува лицето кон небото и со восхит ја прима секоја капка, која, како музика му одѕвонува по образите.
Со воскресението Христово, човекот е исправен пред можноста да прифати нов начин на бивствување, според кој, постои излез од секој безизлез на животот, вклучително и од оној на смртта. Животот станува работилница на победи, во која нема простор за поразот како состојба на мислата и волјата. Исто како дождот, така и воскресението е непобитен факт во постоењето на секој човек. Се разбира, луѓето го интерпретираат различно. Некои го прифаќаат, другите, пак, се рамнодушни и прогласуваат дека тој начин на суштествување, за нив не постои. Но, во тоа и се состои неприкосновената слобода на човекот. Пожелно е, карикатуралните христијани од нашево секојдневие, да сфатат дека е варварски, било кому да се наметнува тесното етничко поимање за надетничкото воскресение! Следствено, хумано би било да не се оспорува личниот избор на секој човек поединечно.
Значи, станува збор за воскресение, кое не се завршува со победата над физичката смрт. Станува збор за постојана преобразба на севкупниот живот, која подразбира развод од ставот изразен со негодувањето: „уф, помина денов“, и истовремено венчавање со животот, чиј иманентен дискурс е реченицата: „го живеев денов во неговите срж и полнота, утре пак“. Совоскреснувањето со воскреснатиот Христос, само по слободен избор, на човекот му дава можност да го зграпчи денот, да не ја пропушти приликата, да се проникне со вечноста и низ таа призма да го созерцува постоењето. Не низ призмата на малодушноста.
Имајќи го предвид реченото, очигледно, нема потреба од било какви историски докази за воскресението. Сосема е јасно дека целта на воскресението не е да врши притисок врз ограниченоста на мозокот, туку да го распламти срцето. Веќе е сосема јасно дека не станува збор за некаков омеѓен интелектуалистички систем, туку за отворање за нов свет. Вон и во човекот! Се разбира, станува збор за воскресението, кое нема допирна точка со ежедневното политикантство и од него произлегувачките облици на псевдовоскресение, кои се сведени на идолопоклонство и се појавуваат како лесно отстранлива рѓа врз автентичноста на воскресението.
Која влада, кој премиер, кој министер може да се спротивстави на наидувачката сила на смртта или да му ги контролира чувствата на човекот, кога се соочува со болест или неизмерна радост?! Животот, значи, тече со своето неумоливо темпо, носејќи ги своите таги и ведрини. Човекот паѓа, се предава на големи или мали промашувања, станува, паѓа… Доколку, честопати и незабележливо, се збиднала средбата со воскреснатиот Христос, тогаш човекот, одново се исправа и продолжува напред. Можеби во вревата на секојдневието, напати ќе се покаже слеп за болскотот на воскресението, но никогаш нема да ја заборави светлината, која одново го воспоставува животот во него. „Во почетокот беше Логосот… во него беше животот и животот им беше светлина на луѓето“ (Јован 1.1-4).
Благодарение на животот, денес човекот може да сфати дека не постоел пред да се роди, и да согледа дека имало можност воопшто и да не се роди. А, еве го сега на сцената на светот, согласно на Вебер, во трка по средства со кои си мисли дека ќе ја победи смртта, ќе го совлада патолошкиот страв од неа и сѐ друго што ќе му го попречи патот. Таа трка, сама по себе, можеби не е зло, но станува тешко промашување кога бива апсолутизирана, бидејќи тогаш средствата навидум ветуваат воскресение, а всушност водат во гробот на безизлезот.
Според Шмеман, исказот: „верувам дека законите на природата се апсолутни“, сѐ уште не говори ништо за односот на човекот кон апсолутноста и законите. Но, ако додаде дека го чека тоа во што верува, согласно на изразот: „го чекам воскресението од мртвите“, тогаш пројавува стремеж дека е во копнежливо исчекување на нешто што веќе му е делумно познато, а тоа е дека човекот не е случаен меур од пена на површината од океанот на светската бесмисла. Конечно, за оние кои сакаат, со воскресението Христово се преобразува апсурдот. Од товар, во добра прилика. Од закана, станува можност. Затоа, ова воскресение за кое тука се развива збор, никогаш нема да стане минато! Секогаш ќе биде сегашност!
