Начинот на кој родителите ги воспитуваат децата е директно поврзан со изградбата на психичките структури и типот на личност на истите тие деца. Уште во првата половина на 20.век, психоанализата на возрасните уверливо покажала дека оние возрасни кои како деца не добивале доволно љубов, стануваат невротични личности. Настанале нови насоки: На децата морате да им покажувате љубов. Не ги трауматизирајте со ускратување на љубовта, но се поставува прашањето:
Ако е докажано дека најчест резултат на несреќното детство без љубов е несреќна, невротична возрасна личност, зарем тоа не значи дека резултат на среќното детство ќе биде задоволна и среќна возрасна личност? Ако непокажувањето на љубов доведува до невроза, зарем тогаш не е точно дека покажувањето на љубов доведува до здраво формирана личност? Поаѓајќи од такви претпоставки за кои дури подоцна ќе сфатиме дека се погрешни, покажувањето на љубов е ставено во центарот на воспитниот пристап на „идеологијата на среќно дете“.
Прочитајте повеќе на порталот „Мајка и дете“.
