Судбината на мисионерот од Алабама избоден од стрелите на Индијанците, по сценарио од пред неколку векови, станува поразбирлива кога ќе се разбере неговата вистинска мисија: желбата да се однесе божјата реч на едно од последните места опседнати од Сатаната.
Е сега, не би се сложил со тоа дека племето од Андаманските острови се последното упориште на Ѓаволот.
Има една мала и загадена земја, целата во магла и мрачни политичко – верски дилови, која тврдокорно се спротивставува на духовното и душевното воздигнување, и е целосно препуштена на материјалното уживање и профити на нејзините политички и клерикални елити.
Во оваа земја, дури и Црквата е таа која не може да си ја спаси душата од дилови со властите и бизниси, камоли да спаси некого од своето осиромашено племе.
Наивниот Американец ја има олеснителната околност што не експортирал насилно демократија, или со пари и сила не сакал да ја купи душата на своите идни следбеници кои го убиле.
Нашата Црква и нашите влади, не можат да се пофалат со такво нешто, ниту се замараат со душите на граѓаните или верниците, они се бават со земјишта, згради, кешови, нешто конкретно и земско.
Они одамна сфатиле, не се носи божјата реч на племето, него со владетелот на племето се прави договор.
Ако може да е комерцијален и поволен, најчесто во недвижности, дотолку подобро, битно е да постои заемен интерес и заемна размена.
Односно, Ѓаволот да се подели, пола за Власта, пола за Црквата.
