Oсвен за севкупна меѓународна употреба, што ги подразбира и сите форми на меѓунардно легитимирање и комуникација на граѓаните на Македонија со светот, јас не гледам никакво здраворазумско оправдување новото компромисно име, што ќе биде договорено меѓу Скопје и Атина, да биде и за севкупна домашна употреба. Шефот на грчката дипломатија, Коѕијас, вели дека тоа се гледало „од вселената“.
Јас, пак, мислам дека она што секој добронамерен човек може да го види „од вселената“ е ноторната вистина дека домашното име на нашата земја не мора да биде „Горна Македонија“ или „Северна Македонија“, за личните документи или дипломите на завршените студенти, што ги спомнува Коѕијас, да се преведуваат на начин што ќе бидат сообразни на новото меѓународно име. „Од вселената“, исто така, се гледа дека промената на Уставот, со која, како што бара Атина, новото име „треба да се имплементира и во внатрешноста на земјата“, е неостварлива мисија на краток и неодржлива на долг рок.
Атина бара решение зад кое ќе застанат сите релевантни политички субјекти во земјата (форматот од Рамковниот договор од 2001 година), за новото решение ерга омнес и промената на Уставот да бидат „трајни“. Што значи тоа? Решение во таков формат не може да испорача оваа влада на Зоран Заев. Тоа евентуално би можело да биде одлука на една друга, концентрациона влада, во која заедно ќе бидат и СДСМ и ВМРО-ДПМНЕ, но и сите поважни албански партии. Но, тој воз одамна помина. Затоа, барањето за решение ерга омнес и за домашна употреба де факто е барање за демисија на оваа влада и за една нова, за Македонија ризична авантура, која може да ни донесе само немир и нестабилност.
Дури и една таква сложена операција не може да донесе трајно решение, на начин на кој Атина го толкува факторот „трајност“. Кој гарантира дека утре, една нова влада, нема да го смени Уставот, или да свика референдум, на кој граѓаните ќе се изјаснат против „трајното“ решение? Дури и сите граѓани што живееме во Македонија, до последниот, да го потпишеме тоа ново решение, идните генерации што ќе дојдат после нас може да донесат сосема поинаква одлука. Да се потсетиме: генерацијата на нашите дедовци и татковци одлучи оваа земја да биде „трајно“ дел од југословенската федерација, за потоа нашата генерација да донесе нова „трајна“ одлука Македонија да стане самостојна.
Во политиката не постојат трајни решенија, постојат само трајни интереси. Со својот однос кон спорот, Македонија и Грција ги декларираат своите интереси. Една спрема друга и обете спрема светот. Ако тие интереси се поклопуваат, решение ќе има. Ако не, навистина „од вселената“ се гледа кој ќе биде виновен. Ако тоа воопшто некому е битно…
