Британскиот патнички брод „Титаник“ потонал на 14 април 1912 година, за време на своето прво патување од Саутемпетон во Њујорк, САД.
По капетанот Едвард Смит, на бродот имало околу 2.200 патници во моментот кога се судрил со ледениот бред недолго по полноќ – несреќата во која повеќе од 1.500 луѓе го изгубија животот. Меѓутоа, таа приказна не е реална, вели поранешен професионален поморец, кој има искуство во водите на северниот Алантик, каде што потона „Титаник“.
Капетанот Л. М. Колинс во 2002 година ja издаде книгата „Потонувањето на „Титаник“, перспектива на ледениот пилот“, во која предложи три причини поради кои верувал дека навистина „Титаник“ го потопил мраз.
– Јас сум убеден дека не е можно бродот да удрил во ледениот брег. Наместо тоа, „Титаник“ е жртва на арктичкиот леден слој. Арктичкиот мраз е повеќегодишен мраз, многу тврд. Причината за трагедијата што се случи на денешен ден пред 107 години, не е ледената санта – вели капетанот Л. М. Колинс и додава дека за овој „познат“ удар на „Титаник“ – нема докази.
„Многубројни бродови потонале на ист начин, пробивање на трупот, нема доказ дека „Титаник“ удрил во леден брег.“
Капетанот ги опиша детално последните 10 минути пред потонување.
Колинс тврди дека она што го виделе и мислеле дека е магла се работело за појас мраз. Исто така и различни офицери пријавиле различни висини на наводниот леден брег. Капетанот Колинс вели дека оваа разлика покажува дека се работело за оптичка илузија.
Физиката исто така налага дека „Титаник“ не удрил во леден брег.
Тој нагласил дека нешто познато како Бернулиев ефект значи дека тоа не можно.
Според него ако бродот пловел 11 метри во секунда и удрил во леден брег за кој се тврди дека бил со големина на хотел цела страна на бродот би била уништена и бродот би потонал за неколку секунди, а не неколку часа како што се случило.
