Без оглед на интензитетот, секој кој има траума од детството лесно ги препознава сличните на себе. Овие седум особини никако не можат да се променат. На такви трауми се работи онолку колку е потребно, во некои случаи повеќе, во други помалку, пренесува „Курир.рс“.
Се повторува нападот на паника
Оние кои како млади доживеале некоја траума, со неа се борат дури подоцна во животот. Сакале или не, штом ја почувствуваат, ги прави напнати и им причинува потешкотии во секојдневието. Овие личности го гледаат светот преку рамена бидејќи го доживуваат како закана. Често се во паника, дури и кога знаат дека во одредена ситуација нема потреба од тоа. Тие патат од напад на паника секогаш кога ќе доживеат и најмал стрес.
Остануваат во зоната на комфор без преговори
Секое трауматско искуство кое ќе го искусат како дете во потполност може да го преобрати остатокот од нивниот живот. Ќе бидат загрижени бидејќи сакаат да бидат сигурни дека никогаш повеќе нема да бидат ниту во таква ситуација, ниту во слична. Тоа ги прави дополнително внимателни, не сакаат да ризикуваат, дури и ако знаат дека е важно. Голема е желбата да останат таму каде се чувствуваат удобно, без разлика што тоа можеби ги држи подалеку од достигнувањето на нивниот полн потенцијал. Ги завршуваат сите задачи кои мораат, но не се принудуваат да бидат најдобрата верзија од себеси која можат да бидат.
Исполнети со страв
Дел од трауматичното искуство е фобија која ја развиваат од одредени работи, бидејќи нивниот ум е поврзан со болката која морале да ја почувствуваат. Тоа би можело да биде било што, од страв од одредена врста на алкохол до поголеми стравови како возење на автомобил и слично. Важно е да се обидат да го победат тој страв пред тој да почне да го контролира секој аспект од нивниот живот.
Повлечени се
Кога поминале низ толку многу работи, понекогаш е полесно да се сокријат од сожалување, сочувство, вина и сите останати чувства кои остатокот на светот ќе се обиде да им ги проектира. Некои мразат и сожалувачки погледи, а се плашат и дека поради одредени работи ќе бидат осудувани целиот живот. Од таа причина излегуваат во друштво само кога мораат, се кријат од љубопитните очи на останатите. Тоа се нарекува социјален пореметок на анксиозноста и не заборавајте дека секогаш можете да побарате помош.
Стануваат пасивно агресивни
Обично е полесно да се справиш индиректно отколку директно да се соочиш со причината на проблемите. Кога луѓето се премногу исплашени да го направат тоа, поминуваат долго време обидувајќи се да го потиснат бесот и лутината која длабоко се вкоренила во нив. Можеби не се подготвени за соочување, но почнуваат да бидат пасивно агресивни. Така всушност се лажат самите себе.
Постојано напнати
Некои луѓе се мачат со години и не можат да се ослободат од стресот и напнатоста. Секогаш се подготвуваат за враќање на тие проблеми, а некои тоа го прават и несвесно. Никогаш не се безгрижни. Обично се појавува кај жртвите на физичко злоставување, но го има и кај оние кои доживеале нервен слом поради преголем стрес.
Живеат во улога на жртва
Ова се случува кога жртвата на некој обил на траума премногу се навикне на таа улога. Кон нив се однесувале како беспомошна жртва, па тие се уверени дека навистина е така. Но, кога ќе замине вниманието, остануваат осамени, се чувствуваат како сами да минуваат низ животот. Затоа им е полесно да имаат некој кој ќе им дава наредби. Тие ќе ја послушат наредбата дури и ако не се согласуваат со неа. На тој начин се чувствуваат посигурно, бидејќи полека но сигурно стануваат жртвата која некогаш биле.
