Кога ќе се соочите со вашиот родител кој повеќе и не личи на него и дел од времето не знае кој сте, но во оној дел од времето кога ве познава и е колку-толку повторно оној ист ваш родител каков што го познавате, вие сте сосема беспомошни.
Гледате како од ден на ден станува сѐ полошо а кога ќе побарате помош од стручно лице-психијатар и невролог, тие креваат раменици и велат: типично, тоа е деменција, нема спас, вака ќе биде, а бидете спремни, ќе биде и уште полошо.
Кога ќе кажете, посоветувајте не, како да се однесуваме, што да правиме кога не не препознава, кога мисли дека ја труеме, дека ѝ ја крадеме облеката, дека сме некој сосема друг, а не ние, нејзините деца, ви велат: не се мачете да ѝ објаснувате, секако ќе заборави.
Вие гледате дека одвреме навреме се враќа назад и сака да направи нешто корисно, да биде повторно дел од семејството кој ќе придонесува, но животното темпо и работните обврски едноставно не ви дозволуваат да ѝ се посветите повеќе и да ѝ помогнете во ова, бидејќи истото бара многу време и трпение.
Ќе ја избањате, ќе ја облечете, ќе ја дотерате, ќе ѝ викнете фризерка да ѝ направи фризура, ќе ѝ ставите кармин, ќе ја прошетате, и сето тоа за викенд, а во другите денови, ќе ѝ дадете храна, лекови, ќе ѝ помогнете околу одржувањето на личната хигиена, за секој случај ќе го исклучите шпоретот, ќе ја заклучите вратата однадвор, за да не ѝ текне случајно да си оди „дома“, и ќе заминете да си ги завршите останатите обврски, оние, за живот.
Бидејќи имате пријатели кои живеат таму „надвор“, а тие, кога ве прашуваат за мајка ви, не ви велат како што сме навикнале ние тука: епа тоа е, 80 годинки не се малку, туку ви велат: а што преземате, можеби нема лек за Алцхајмер и деменција ама има начин да се пролонгира, да се подобри барем малку состојбата, да се продолжи квалитетниот живот, и нејзиниот и вашиот.
Велите: А што би можеле да направиме, мислиш на масло од канабис, на некои витамини,…?!
Не не, не зборувам за тоа.
Знаете за што зборуваат? Да не одиме премногу далеку, пријателите кои живеат во Загреб, Хрватска, велат:
Па знаеш, кај нас постои нешто како „дневен престој за возрасни“. На пример, мајката на еден мој пријател која има деменција, ја носат таму во 8 часот, кога одат на работа, ја оставаат во Дневната болница за заболени од деменција во склоп на психијатриската болница Свети Иван и на враќање си ја земаат. Има напредок, таа е таму активна, се дружи, вежба, имаат различни активности и сѐ е полесно.
Ех, си велам, кога би имале и ние нешто вакво. А зошто да немаме?!
Целиот текст прочитајте го на порталот „Мајка и дете“.
