„Осмели се Горде! Поднеси оставка!“ Така гласи постот на мојот Фејсбук профил на една фотографија, направена во раните вечерни часови на 5 мај 2015 година. Фотографијата е матна, направена набрзина, со телефон, во време од протестот пред да падне наредбата полицијата да почне да апси, тепа и гази. Таа ноќ, за само неколку часа, во радиус од неколку десетици метри, три пати ги почувствував пендреците и чизмите на специјалната полиција. И бев еден од тие што поминаа полесно од многумина.
И додека Сител, Канал 5, МРТ, Алфа, Радио Белизе и останатите мршојадци водеа црна кампања против своите сограѓанки и сограѓани, за револуцијата сведочеа фотографиите и снимките на самите демонстранти, споделени на социјалните мрежи и малкуте слободни медиуми. Ги листам спомените на Фесјбук и се присеќавам на тие часови долги како година. Закачив бронхитис тие денови, дента завршив на лекар, со препишана терапија и цврста препорака да одлежам неколку денови во кревет. Се разбира, само што завршив со прегледите, купив едно шишенце вода и тргнав кон грдата владина зграда на режимот.
Се случи што се случи. Специјалците дивееја. Удираа без милост. Тепаа и апсеа кого стигнат во радиус од три километри од владината зграда каде што се криеја крволочните режимски газди, меѓу кои и сега трудната екс-министерка Јанкуловска. Тепаа студенти во читалната „Браќа Миладиновци“, разјарени од помислата дека некој може да чита. И во 10 навечер! Само од екипата на ЦИВИЛ, тројца беа прибрани по полициски станици, едниот од нив многу лошо истепан таа ноќ.
Уште беше светло, пред да почне полициското газење, кога видовме како еден полицаец не издржа и нешто пред 19 часот го напушти првиот ред од полицискиот кордон. Си даде отказ. Утредента, МВРО демантираше дека има човечност меѓу полицајците.
Попусто демантираа Јанкуловска и нејзиниот снисходлив лајтнант Котевски. Во деновите и месеците кои следеа видовме многу ѕверови меѓу нив, но многумина од нив постапуваа хумано, нѐ предупредуваа кога очекуваа команда за напад, ни доставуваа информации за следните чекори на криминалците на власт, пружаа прва помош на повредени демонстранти… Многумина од нив и отворено ја искажуваа својата поддршка за револуцијата, па поради тоа беа деградирани и малтретирани на работа. Убаво е да се види полицијата денес, како се менува, иако бавно и со многу мрачни ликови кои сѐ уште се на клучни позиции.
Уште во првите денови на ненасилната граѓанска револуција беше јасно дека режимот паѓа. Надежите, па и опкладите дека тој пад ќе биде громогласен и срамен, а правдата недвосмислена и брза, беа… попусти.
На овој ден, повторно ќе се сетиме дека Јанкуловска имаше време и да забремени, дека е слободна како птица (добро, не е баш лебедица), наспроти сите докази за нејзиното криминално владеење. Ќе се сетиме на Мијалков кој продолжи со своите мултимилионски бизниси, плива во пари стекнати од криминалните злоупотреби. Газдата на криминалниот режим, Груевски, се шегачи со системот, иако нешто ми е блед во последно време. Чавков прелетува преку притворскиот ѕид кога и да ѝ се присака на Фамилијата која сега има нов пион – Мицковски. Ни крволочните убијци во обид од 27 април сѐ уште не се соочијас со правдата, особено не нивните инспиратори и организатори. И нивните мегафони се извлекоа. Лудиот Милојко нема пари да плати судски трошоци и досудени (ситни) отштети, но затоа лета со Аустриан Ерлајнс кога сака и кај сака. Латас и неговата сталинистичка телевизија лапнаа пари дури и од СДСМ за кампања на локалните избори, а газдата Ѕинго ѝ се приклучи на коалицијата на СДСМ по децениското цицање крв од народот. Ивонче Милионче ги прошета своите гаќички од 500 евра од затаениот данок… со широка насмевка. Да не го споменувам Ахмети и неговата банда… Ќе ми требаат уште многу страници да ги набројам сите за кои знаеме, од кои страдаа сите, па и нивните верни солдати…
И, што со тоа? На 5 мај 2018 година, сѐ уште чекаме правда.
Веќе година дена новата власт не може да се пофали дека успеала да воспостави целосна власт и владеење на правото. Владата сѐ уште е во периферијата на лавиринтот кој го изгради судството под диригентската палка на Фамилијата. На судиите очигледно не им е грижа што нивниот позив стана еден од најпрезрените, заедно со оној на извршителите. Уште колку генерации ќе поминат за зборот судија да предизвика почит? Бидејќи денес, зборот судија не асоцира на правда, туку на корумпиран послушник.
И така, чекајќи ја правдата, се сеќаваме на датумите важни за соборување на режимот. Се сеќаваме на запенетите лица под замаглените шлемовите, пендреците, оклопните транспортери, шок бомбите, штитовите, црната кампања… боите и факелите…
Чекаме.
