„Па добро бе, пизда ли му лепа материна, што сакате? Ако на секоја набацена му наоѓате замерка или мерка за критика, ако секоја му ја нанижувате во низа како горчливи листови тутун на коноп и ги бесите на јавно скеле за критика, за секој, демек, да ги види неговите погрешни потези, дури и оние кои момчакот Премиер ги прави како најприродни, најнормални, најчовечки потези во ужасно стеснето слободно време, ондак проблемот не е кај него, бе, глупантроп(к)и, туку кај вас.
Премиерот на премиера у Драмски, премиерот на мотор у Крушево, премиерот на скијање, премиерот на пливање и такодаље. Не бил проблемот што на Шилегов му ги искршиле возилата пред зграда, туку, од каде нему такви возила…“
Пишува мојот пријател Боки Бургија. Во својот карактеристичен стил и со опасно подигнат тон, од кој сите ние (глупантропи, нели) се чувствуваме искарани, па еве и јас така, иако баш и не ми текна да го критикувам Премиерот за моторот (опааа – големо „П“!), за скијањето, за пливањето и особено не за премиерата у Драмски (ова последново ваљда зашто нема време за читање).
И уште нѐ кара Боки Бургија. Цитирам: „А кога ‘судскиот експонат’ беше премиер и учеше да вози точак на кеј, ондак тоа беше главна вест на сите медиуми и беше за ‘браво’, за „сФака му част, е тоа е премиЈер’, исто ко тогаш кога кобајаги реши да иде пешки на работа уз пратња на цела војска алфи и ‘случајни’ минувачи со кои ќе се поздравува, а сето тоа го гледавме у директен пренос како сензација на ‘слободниот’ и сакан премиер од пучанството, додека ја црпел со златни лопати државната каса…“
Чек, чек, чек… Па добро бе, ПЛМЛМ, друже Боки, што сакаш пак ти? Цела една деценија живееме во популизам. Власта се промени, но менталната матрица остана иста. Пак сѐ е популизам: наместо идеологија – идолатрија, наместо политика – пропаганда, наместо јавна дебата и размена на мислења – навивање, пцуење, викање, шум.
Македонскиот премиер (сепак со мало „п“!!!) ќе добие право да не му замеруваме на неговите „хемингвеевски пороци“ – децата кои не знаат за Хемингвеј денес ги доживуваат како животен стил а ла Путин – дури тогаш кога со збор, но и со дело, ќе се заложи за менување на системот на вредности, за живот во кој сите нешта, од нашиот хедонизам до нашето занимавање со политика, сепак ќе добијат една поинаква, посуштинска смисла.
Неодамна, Боки, јас и едно другарче разговаравме со еден твој и мој познаник. Го прашавме човекот дали има намера (пак) да се занимава со политика. Ќе го помнам и често ќе му го цитирамнеговиот одговор: „ Ако ова сега е политика – рече човекот – јас во политика не се разбирам!“
