Не се согласував со надежите на шарените, подоцна ни со конструкциите на клиентите и апологетите, уште пред животот да добие форма и неговата суштина да стане евидентна. Ми беше јасно на невидено.
Сега кога е видено, сѐ што им останува е прагматизмот, култот кон прагматичноста, да се правдаат и демек така да нѐ замолчат. Дека сѐ е нужно, дека ништо не е драматично, дека сѐ добро се развива, дека ова е единствениот начин. Мајнд фак од епски пропорции, кој го убива дијалогот во општеството.
Со прагматизмот мора да оди и објективност, а не само селективност и субјективност. Ќе носиме политички одлуки, ќе гласаме „за“ тоа што е корисно за државата, без оглед од каде доаѓа предлогот. Ќе гласаме „против“ тоа што е штетно. Тоа не се случи.
Но, проблемот е голем, повторно сме поделени во самата интепретација на реалноста, кога кај многумина емоциите сѐ уште работат и тешко им е да си поверуваат што се случува. Повторно се трасира патот, преку неспособноста и тесните интереси, за некој нов, поголем и пострашен деструктивец.
Постои една системска грешка без оглед дали си режим, или неспособна власт зависна од странскиот фактор. И заевизмот се потпира само на себе и се поддржува само себе, се гласа само себе си, се препознава само себе си.
Човек не може да отиде над себе, човек не се надминува, тој е тоа што е. Но, во политиката, секогаш може да се биде над себе. Се вика суперпартес, некој што обединува, што е еднаков кон сите, што не гледа само за себе, за своите логики, луѓе и партија.
Нема ништо конструктивно во вашиот прагматизам.
(ФБ статус на авторот)
