Да му станеш родител на сопствениот родител е сигурно последната ситуација во која може да се чувствуваме пријатно. И незнам што е потешко, дали е тоа секојдневјето во и онака комплицираниот живот, борбата со деменцијата на родителот и нејзините последици или спознанието дека оние што ги сакаме и оние што знаеме дека некогаш не сакале, повеќе не можат да бидат истите оние луѓе од порано. Ви се обраќаат со омраза и ви зборуваат работи за кои никогаш не би помислиле дека некогаш ќе ги слушнете од ничија уста, а најмалку од устата на вашата грижлива мајка!
А тешко е сето заедно, но да се совлада секојдневјето е сепак, Сизифов труд. Особено ако не можете да се помирите со состојбата, па дури и ако можете, секојдневјето е тешка и мачна борба, секој ден исто, или полошо, ден по ден.
После неколкугодишно искуство со деменцијата на мајка ми, имам сѐ понегативно мислење за оваа болест. Ужасна болест за некој со зачуван разум во моментот кога ќе се соочи со неа. Велат дека е добро за дементната личност тоа што поголемиот дел од времето не страда па демек, можете болеста да ја гледате и од смешната страна.
Смешна страна?!
Да, можеби може да е по малку смешно но само кога сте некаде далеку од оваа личност па прераскажувате за некое случување, за некој нов „бисер“, инаку, верувајте, ниту е смешно, ниту забавно.
Добро, смешно беше на пример она што се случи вчера.
Повеќе за ова на порталот „Мајка и дете“.
Фото: Pixabey
