Златко е политичар, кој дваесетина години се шета по различни партии. Секогаш е со власта и континуирано е на државна функција. Нo Златко, по 20 години „измачување врз грбот на државата“, ги спакувал куферите и одлучил да се отсели од Македонија. Не, од страв дека ќе ги изгуби претстојните избори, затоа што Златко никогаш не губи, оти се лепи за секоја власт. Златко тргна по патот кој го избираат и другите млади – да замине во странство.
Ова, секако, е само надреална приказна, ситуација што никогаш нема да ја доживееме, затоа што Златко и „златковците“, никогаш нема да одат таму каде што одат вредните и чесните млади, Македонија е за него „медена земја“. Тој ќе ја напушти само, ако треба да побегне од правдата.
Како власта реагира на овој голем проблем со младите? На Златко му отвора нови врати, особено ако им донесе уште неколку златковци, а на чесните младинци им ја подига граничната рампа да си заминат. Апсурдот да биде поголем, потоа на прес конференции објаснува дека прави се младите да останат во Македонија. Кои млади бре друже Заев ти ги задржуваш?
За жал, додека бројот на „златковци“ се зголемува, право пропорционално се зголемува и бројот на отселени млади, образовани, работливи… Заминуваат без да погледат наназад. Зошто!?
Луѓето не се задоволни од квалитетот на животот во подлабока смисла. Незадоволни се од погрешниот систем на вредности, кој политиката го наметна веќе дваесет години. Иако, за ова време се сменија разни влади, политики и стратегии, ама никако не се смени строго партизираниот систем, каде што животниот и професионалниот успех е врзан исклучиво за партиската припадност. Едноставно, луѓето бараат уреден систем во кој животот се одвива на нормален начин. Преку глава им е од бркањето врски кај „чичкови и тетки“, „кумови и другари“ за сѐ и сешто: од запишување на „детето во средно“, па до посета на лекар или сместување во старски дом.
Обратниот систем на вредности ни ги (из)брка способните, образованите, амбициозните, искусните… Владејачките политики во минатото, но и денес, не увидоа потреба од стратегија која ќе овозможи продуктивно ангажирање на своите учени луѓе. На оние, кои се гладни за работа, на оние кои се иднина и кои треба да ги влечат напред и фирмите и семејствата, но и државата. Во Македонија периодот за чекање на вработување е еден од најдолгите, а добивањето на работа не зависи од стручноста, туку од партиската или фамилијарната припадност. Е заради тоа, додека другите држави можат да се пофалат со извоз на добра – Македонија извезува мозоци.
И оваа влада, и претходната, и претходната… повеќе размислуваа како да го задоволат Златко и златковци, отколку „мозоците“. Затоа што во Златко гледаат сигурен глас на изборите, а во мозоците гледаат разум кој не им е потребен! Дури го сметаат и за пречка.
