Грдо е лицето на Тимјаник, нели?
Грдо е, да!
И добро е да се забележи. Но, што покажува огледалото кога самите ќе се погледнеме во него? Го прашуваме ли – огледалце, огледалце кој е најубав на светот?
Ќе се издуваме врз нечија туѓа грдотија, ќе си ставиме шминка за да се разубавиме и ќе го почнеме денот.
Нервозни на пешачки премини кога некој бавно минува. Ќе свириме и ќе заобиколуваме, ако веќе не сме „прелетале“ преку преминот без запирање. Не ќе оставиме простор за велосипедистите на улица. Ќе стигнеме кај сме пошле и колата ќе ја истопориме на тротоар, среќни што сме нашле место. Ќе стигнеме на работа, школо или на шетање, кој кај пошол. Не ќе ни пречи што скоро ниедно од тие места не е пристапно за лица со инвалидитет или попреченост во развој. Важно ние сме таму!
И мислата не ќе ни помине кон оние за кои и секојдневните мали нешта се огромни непристапни пречки. Ќе завршиме што сме правеле и ќе тргнеме кон нашите омилени кафеани или кафулиња да седнеме на некоја од нивните тераси што запоседнуваат цели тротоари и го прават невозможно движењето и на лицата без пречки, а камо ли на оние со помагала. Поддржани од владата, собранието и градските власти се изборивме за правото на пувкање цигари на јавен простор па редно е и да зачуриме.
Напикани еден до друг на масички од кои заради профит не можеме ни да се разминеме, во ниеден момент не ќе ни текне дека нема ниту една маса за лица со инвалидитет што е „закон“ во развиени општества. Ќе тргнеме дома, во оние наши набутани згради кои искористиле секој сантиметар слободен простор, но не ги приспособиле кон лица со посебни потреби. Ќе дојдеме дома, ќе удриме една сеанса плукање на социјалните мрежи по оние „грдите“ од Тимјаник, и онака „убави“, мирно ќе заспиеме.
Да, грдо е лицето на Тимјаник, а нашето уште „поубаво“ кога има со што да го споредиме.
