Дека Македонија не е држава, туку дека се работи за одредена состојба на умот, покажуваат последните недели од 2018 година.
Земете ја, на пример, здружената иницијатива на пратениците со закон да си обезбедат дека, по завршувањето на нивниот собраниски мандат, државата да биде обврзана да им најде работа во државната администрација?!
Ајде што е тоа тотално законски фриволна замисла, бидејќи не се знае според кои критериуми, на какви места и според кои квалификации државата би требало тоа да го прави, иако и сега им следува законско враќање на работното место од каде што заминале за пратеници, односно една година апанажа за да размислат што сакаат да прават со себе во животот… Ајде, уште, што таа иницијатива доаѓа како резултат на тотална бесчувствителност за политичкиот момент кога се предлага, среде постапка на уставни промени и амнестија од која бенефит ќе видат токму една дузина од тие пратеници поради нивната вмешаност во изведбата на обид за државен удар, поради што сите ние голтаме по две-три крастави жаби дневно имајќи го предвид „повисокиот интерес“…
На страна тоа, туку гледајте ја таа состојба на умот: да се величи мајката држава, како врвно место за вдомување невработени?!
Можеби треба, сепак, на социјализмот да му простиме сè и да побараме да се врати?
Всушност, кога ќе размисли човек подобро, 90 отсто од пратениците и доаѓаат од разно-разни државни положби и ухлебија пред да станат претставници на граѓаните во Собранието – ова, всушност, се обидов и да го проверам, но во достапните биографии им нема кој од каде дошол на работа во собранискиот дом. Сепак, неколку десетици од нив се професионални политичари со долги функционерски стажови, а другото се, главно, лекари, нешто инженери и правници и економисти од сите насоки и звања, плус десетина универзитетски наставници… Значи, сите заедно, во најголем дел, на претходни државни/јавни јасли.
За нив веројатно претставува непријатна и самата помисла дека, после пратеничкиот мандат, можеби ќе треба да ја продолжат кариерата на приватниот пазар на трудот?
Патем биди речено, просекот на платите на тој пазар на трудот во Македонија е сè уште помал од просекот на платите во јавниот сектор, што за мене, не претерано интелигентен, отсекогаш била голема непознаница: како може некој, од чиј данок се плаќа платата на државната администрација, да има помала плата од платата на оној што живе од него?! И до кога може тоа така, сметководствено, да трае – надвор од кредитите со кои се задолжува државата, во чиј годишен буџет една од најголемите ставки е, погаѓате: платите на државната администрација?
Од друга страна, можеби со тоа, само по себе, се објаснуваат неколкуте децении тешки реформи на државата? Во тие тргни-застани позиции мора да има не само инвестирани интереси, туку и светоглед кој тешко се менува. Ако ме разбирате што сакам да кажам…
А Заев изгледа минатата недела ме разбра што сакав да кажам и излезе со спротивен став од мојот: тој немало да се кандидира за претседател на државата и покрај тоа што низа аргументи (поткрепени и со статистички наоди) укажуваат дека тоа воопшто не би му била лоша идеја.
Со таа тема (за можноста од претседателска кандидатура на Заев) веднаш се зафатија десетици коментатори, експерти, партиски кујни и, воопшто, еден хор од загрижени за иднината на Македонија и за улогата на Заев во неа. Најголем дел од нив велат: Заев никако за претседател, да си ја заврши работата како премиер!
Ами, добро, ако не сака Заев, нема со сила да го тераме. Всушност, без него на кандидатското ливче, таа претседателска трка ќе биде многу позанимлива. Шансите на сите останати кандидати нагло ќе им пораснат.
Разни емисари веќе шетаат низ Скопје…
Извор: Цивил медиа
