Ако некогаш вие или некој ваш близок имал потреба од паричен надоместок за туѓа нега, тогаш сигурно знаете за што зборувам. И не дека тие ситни пари ќе им завршат голема работа, ама во безнадежноста во која живеат тие и оние кои се грижат за нив, никогаш не е на одмет било каква помош, па макар тоа бил и таков ситнеж кој иако се нарекува надомест за туѓа нега, нема шанси со него да си ја обезбедите истата, односно да платите некого за да ве „негува“. Па кој би се нафатил за 3.500 денари (или беа 3.800?!), да ве негува и да ве чува, освен некој ваш кој тоа ќе го прави и со нив и без нив?! Ама секој си вели, ќе се најде за нешто, барем за некои од лековите кои не се на товар на Фондот.
На пример, мајка ми која боледува од Алцхајмер секој месец троши лекови кои чинат околу 800 денари, па други кои чинат 600, па трети, четврти и петти кои одат на рецепт ама се доплаќаат барем по 120 денари за секој (не знам зошто, а и не ме интересираат детали), а настрана оние додатоци во исхраната за кои се лажеме дека барем малку ќе помогнат да се запре прогресирањето на болеста.
Оти, за оваа болест нема лек!
Ама овие нашиве од центрите за социјална работа, односно, од Министерството за труд и социјала или оние од Владата или кој ли е веќе надлежен за овие работи, изгледа дека не го знаат тоа. Инаку, зошто би требало секоја година одново да се поднесува барање за туѓа нега, меѓу сите други, и за оние со Алцхајмер (а веројатно и за жал, има уште многу други неизлечиви болести за кои мора еднаш годишно да се поднесуваат нови и нови барања), па да се чека одговор 3-4 месеци, а потоа и уште незнам колку за да се заврши процедурата. Додека не се поболи и тој што трча за да ја избрка работата, а потоа и за него да треба да се одвојува ист ваков надоместок.
Жалам, ама за болните од Алцхајмер нема лек и дека тие до крајот на животот ќе „уживаат“ во бедните 3.500 денари (или беа 3.800?!), а знаат да живеат прилично долго бидејќи физички пропаѓаат побавно отколку ментално.
Е да, јас го знам ова од прва рака и повторно раскажувам за мајка ми и за нејзиниот единствен пријател, г.Алцхајмер.
А дека секоја година треба одново да се „аплицира„ за туѓа нега дознав случајно. И додека јас да сфатам, втаса и писмото од Центарот за социјални работи – дека барањето за туѓа нега треба да се обнови најдоцна до 10.март. Моравме повторно да закажуваме посета кај нејзиниот психијатар и тоа со приоритетен упат, па тој повторно да дава мислење, а за жал, тука не може да има промени бидеќи е дијагнозата поставена уште пред најмалку две години откако беше тестирана на две места, во 8 Септември и во Кабинетот за деменција на Клиника.
Целиот текст побарајте го на порталот „Мајка и дете“.
Фото: Pixabey
