Во возрасниот се крие дете, вечно дете кое сѐ уште се формира, никогаш не е комплетно, на кое му се потребни постојана нега, внимание и воситување. Тоа е дел од човековата линост кој сака да се развива до целовитост. Меѓутоа, човекот на нашето време е оддалечен од оваа целовитост како небо од земја. Во нејасен сомнеж за својот дефект, тој се фатил за воспитувањето на детето и се воодушевува со детската психологија врз основа на омилената претпоставка, дека нешто во неговото сопствено воспитување и детски развој мора да не тргнало во добар правец, нешто што може да се искорени до следната генерација.
Оваа намера е достојна за пофалба, но осудена на неуспех, поради психолошкиот факт дека на детето не можам да му корегирам ниту една грешка која сѐ уште и самиот ја правам.
Повеќе за ова на порталот „Мајка и дете“.
